Sinds ik in 2007 voor mezelf begon, probeer ik iedere 5 jaar een wat langere periode vrij te zijn; organiseer ik een maand of vier rust en vertraging. Oa om met afstand te kijken naar de dingen die ik aan het doen ben. Om vanuit een helikopter-perspectief te bepalen -met hoofd én hart- in welke mate ik "op het juiste spoor" zit, zowel professioneel als privé.
Sinds begin juli was ik dus vrij. Allereerst ben ik drie weken met manlief op vakantie geweest. Samen hebben we genoten van het moois dat Umbrië te bieden heeft. Daags na thuiskomst liepen de dingen vervolgens anders dan gehoopt: mijn moeder raakte in het ziekenhuis met ernstig hartfalen. Een lang verhaal kort: ze heeft ruim vijf weken in het ziekenhuis gelegen en heeft in die periode drie keer aan de rand van de afgrond gestaan. Eén keer zó kritiek dat we in het holst van de nacht feitelijk afscheid van haar hebben genomen. Maar de wonderen bleken de wereld niet uit: mede door een operatie aan een lekkende hartklep ging ze eind augustus zó vooruit, dat ze het ziekenhuis kon verlaten. En haar situatie vervolgens thuis verder verbeterde. Godzijdank.
Met dus de nodige vertraging -maar dankbaar dat ik er in die weken voluit kon zijn voor mijn moeder, vader, broer en de rest van de familie omdat ik niet hoefde te werken- heb ik begin september de draad van m'n time off opgepakt. En heb ik achtereenvolgens twee weken in Schotland, twee weken op Madeira en drie weken in Centraal-Griekenland gezeten. In m'n uppie, want alhoewel ik graag samen met mijn vent of met een vriend of vriendin reis, vind ik het ook heel prettig om er alleen op uit te trekken.
Die afgelopen twee maanden waren fantastisch, in alle opzichten. Als een van de rode draden ontspon zich het maken van lange, vaak pittige wandelingen, waaronder het beklauteren van diverse bergtoppen van rond de 2000m. Waarbij de traktatie van fenomenale uitzichten in complete stilte en bijna altijd zonder de aanwezigheid van andere wandelaars in ruime mate de soms benodigde "berggeit-inspanning" compenseerde. Een van de andere rode draden was natuurlijk lekker eten. Met de focus op lokale gerechten en specialiteiten. Waarbij dat op Madeira en in Griekenland nadrukkelijk beter uit de verf kwam dan in Schotland ;-)
En wat een hoop mooie en bijzondere ontmoetingen heb ik gehad, met locals, Nederlanders en andere toeristen. Vaak kortstondig, voor een uurtje, soms langer. De meesten daarvan eenmalig, maar ook enkelen met een -naar het zich laat aanzien- meer blijvende connectie en contact.
In die afgelopen twee maanden kon ik goed merken, dat ik in toenemende mate los kwam van m'n dagelijkse bestaan in Nederland. Er steeds meer rust over me kwam; ik steeds meer in het moment raakte. Zonder planning, zonder m'n dagen vol te programmeren. "Gaan waar de wind je brengt", zoals een vriendin het zo treffend noemde. Simpelweg doen wat je op dat moment aan het doen bent en wat zich aandient en je niet bekommeren om wat je morgen of overmorgen zou kunnen of moeten doen. Even afgezien dan van praktische dingen als het regelen van een hotelletje of zoiets. Wat een geweldige "modus" om een tijdje in te verkeren.
Desondanks begon ik me twee weken geleden in Griekenland toch licht zorgen te maken. Want waar bleven mijn plannen, ideeën en ambities voor de periode na mijn time off? Stuur mij op vakantie en er ontstaan normaliter op een gegeven moment altijd plannetjes en ideetjes waarmee ik daarna aan de slag wil, zakelijk en/of privé. Maar nu: nul komma nul. Ik heb eigenlijk geen seconde aan m'n werk gedacht. Het opmaken van een balans diende zich in mijn hoofd totaal niet aan. Ik was alleen maar dáár, in dát moment, genietend, tevreden. "What's not to like?", hoor ik je zeggen. En natuurlijk is dat zo, maar wel een voor mij ongewoon patroon. Was de reden daarvoor misschien dat ik nog niet voldoende afstand tot Nederland had? Nog niet voldoende was losgekomen? Maar die conclusie leek me onwaarschijnlijk, want ik had juist het idee dat ik -zeker die laatste maand- een enorme rust en vrijheid in mijn geest ervoer.
Ik heb me dus vrij snel achter een meer plausibele verklaring voor de afwezigheid van nieuwe plannen, ideeën en ambities geschaard: ik zit op het juiste spoor. Ik ervaar geen noodzaak of behoefte tot een serieuze koersverlegging of tot wezenlijk andere accenten in mijn werkende- of privé-leven. Potentiële game changers houden zich koest. Klaarblijkelijk geef ik m'n leven vorm en invulling op een manier die op dit moment bij me past. Is dat eigenlijk niet een geweldige "opbrengst" van mijn time off? En iets om te omarmen, te koesteren?
Vanuit die positie ga ik volgende week weer aan de slag. Rustig aan, zonder dat mijn agenda gelijk alweer compleet loaded is met opdrachten en activiteiten. Nieuwsgierig naar wat er de komende tijd op mijn pad komt!
On top of the world in Thessalië, op Madeira en in Schotland.
Comments